Υποθέτω ότι όλοι έχουμε ακούσει τις περισπούδαστες εκφράσεις «…Tα έλεγα εγώ», «Αυτά εγώ τα είχα πει…», «Δεν στα ‘λεγα;».
Αφομοιώνοντας τα κοινά χαρακτηριστικά στο προφίλ των ανθρώπων που χρησιμοποιούν κατά κόρον τις πιο πάνω εκφράσεις, καταλήγει κανείς στα εξής συμπεράσματα:
- Συνήθως είναι τύποι που δεν κάνουν πολλά.
- Πιθανόν πρόκειται για σχολιαστές ή παρατηρητές της ζωής και αρκούνται στο να τη σχολιάζουν.
- Ίσως βάλουν καμιά "τρικλοποδιά" σε ένα νέο project, επαναπαυόμενοι σε μία - δύο εναλλακτικές θεωρίες για την αποτυχία του και στήνουν καρτέρι.
- Μάλλον έχουν άπλετο χρόνο, αλλά θα σου περιγράψουν τη ζωή τους ως πολυάσχολη, συγκρινόμενη με του πρωθυπουργού μιας χώρας.
- Παραπονιούνται για καθετί στραβό, αλλά είναι οι πρώτοι που το διατηρούν.
- Είναι πεσιμιστές και,
- Υπερφίαλοι. Λένε, λένε, λένε…
Στην προηγούμενη ζωή τους θα ήταν σίγουρα φίλοι του Νοστράδαμου, του προφήτη Ησαΐα, του μάντη Κάλχα ή του Τειρεσία, γιατί γνωρίζουν τα πάντα και κυρίως, τα μελλούμενα!
«Θα πτωχεύσει η Ελλάδα», «θα γυρίσουμε στη δραχμή», «θα χάσει η ομάδα την Κυριακή», «θα έχει κίνηση στους δρόμους», «θα έχουμε στάση πληρωμών», «τελειώνουν τα λεφτά για τις συντάξεις», «θα αποτύχει το νέο project», «θα αυξηθεί η ανεργία», «Θα βρέξει αύριο».
…Τα ‘λεγα εγώ, δεν τα έλεγα;
Από την πιο προβλέψιμη έως την πιο κουφή περίπτωση, πέφτουν πάντα μέσα!
Μπορεί να μην σου είχαν εκφράσει ποτέ τη δική τους άποψη, αλλά στο τέλος, το «…τα ‘λεγα εγώ», θα τ’ ακούσεις.
Ο μόνος που μπορεί να τους εκνευρίσει είναι εκείνος ο… ηττοπαθής αρχαίος Έλληνας, ο Σωκράτης, που είχε αναφέρει κάποτε προκλητικά “εν οίδα, ότι ουδέν οίδα”.
Αναίδεια, ε..;
